Çetin Şinikçi

Zafere Giden Yol

Adım Çetin Şinikçi,

Herhalde tahmin etmişsinizdir, bu yazı eliniz- eki dergide yayınlandığına göre ben de hastaydım. Bu cümlenin yüklemi “hastaydım” geçmiş zamanı ifade eder. Eee, bu ülkemi hastalığım geçtiği için kullandım.
Evet, bu yazıyı okumaya başlayan herkese merhaba. Yazım bitince iddiaya girerim ki kendinizi daha iyi hissedeceksiniz, kendim gibi. Size biraz hastalığımdan bahsedeyim bari.

2015’i 2016’ya bağlayan yılbaşında, bir hafta hastanede zatürreden yattım. Tedavi oldum, çıktım. Tam bir yıl sonra 2017 Ocak ayında yine zatürreden bir hafta hastanede tedavi gördüm. Bu ikinci tedaviden sonra doktorum “Çetin Bey, siz bir de hematolojiye görünün; çok sık zatürre oluyorsunuz, bu normal değil” dedi. Dediğini yaptım ve hematolojiye gittim. “Gitmez olaydım!” mı demem gerekiyor yoksa “İyi ki gitmişim” demem mi? Yok yok, her şeye rağmen “İyi ki gitmişim.” Neden bu ifadeyi tercih ettim?

Şundan:
Her şeyden önce beni muayene eden doktorum çok sakin ve güler yüzlüydü. Tahliller, analizler, tetkikler… Sonuç, aynı güler yüz ve sükûnetle söylendi: Miyelom. Neymiş bu, kanserin bir çeşidi. E, ne olacak şimdi? Hiç canım; tedavi. Muhatabım yani doktorum sanki bana kek tarifi yapıyordu. Elindeki malzemeler çok kaliteliymiş de organikmiş de, acayip bir kek olacakmış da…

Dinledim sakin sakin. Bana “Çetin Bey, endişe etmeyin hastalığınız tedavi edilebilir bir tür. Elimizde öyle akıllı ilaçlar var ki… Miyelom ne yaparsa yapsın bu ilaçlara karşı gelemez, onlara karşı direnemez. Tabii önce miyelomun zayıf taraflarını bulacağız, önce buralara çalışacağız; bu arada bütün silahlarımızı kuşanacağız ve en sonunda öldürücü darbeyi vuracağız” dedi.

Karşımdaki bir doktor değil de adamını bir boks maçına hazırlayan bir teknik direktör, bir çalıştırıcıydı. Önce rakibin zayıf taraflarını gösteriyor, sonra oralara ufak ufak darbeler indirtiyordu. Bu arada tabii ki terlemeler, yorgunluklar, bitkinlikler olacaktı. Bunlara katlanacaktık, çünkü zafere giden yol otoban değil taşlı, dikenli, çukurlu, tümsekli stabilize bir yoldu. Ama önceki cümlemde ne dedim? “Zafere giden yol…”

Teknik direktörüm ve alt kadro muazzam çalış- kandı, çok gayretliydi. Bu ekibi asla unutamam.
Gemide kaptan, uçakta pilot, savaşta komutan elbette çok çok önemli; ama bu kişilerin yanındaki ekip de olmazsa sanırım başarı çok uzaktır. İşte hastanın yanında da çok özel bir yardımcı, bir refakatçi mutlaka ama mutlaka olmalıdır. Hastanın bazı, oda dışındaki idari işlerini, ilaç alım saatlerini, beslenmelerini, oda düzenlemesini, tuvaletini, duşunu bu özel yardımcılar yapar. Benim gerek hastanede kaldığım süreçte ve gerekse hastane dışındaki tedavimde bu yardım işini eşim yaptı. Dakika değil, bir saniye bile yardımını, güler yüzünü benden esirgemeyen ve bu davranışlarıyla tedaviye çok büyük katkıda bulunan eşime burada teşekkür ediyorum.
Aman, bu refakatçi konusunda çok titiz, çok seçici olun lütfen.

İşte ben yanımda olan bu tıbbi ekibin dediklerini, uyarılarını harfiyen yerine getirdim. Kendimi bu ekibin bir parçası, bu geniş ailenin bir üyesi gibi görmeye başladım. Yok yok onlar beni kendi ailelerinin bir üyesi gibi görmeye başladılar.

Sonuç mu? Miyelomu ringe devirdik, ona kadar saydık, bu miyelom denen musibette bir kıpırdanma bir hareket olmadı. Sonuç: nakavt!

Fakat doktorum/teknik direktörüm “Yahu Çetin Bey, siz hastanemize zaman zaman uğrayın, birer kahve içelim, durumunuza bir bakalım yine de” dedi. Ne diyebilirim ki? Gidiyorum tabii. İnsan arabasını bile belli aralıklarla servise, bakıma götürüyor da kendimi niye götürmeyeyim!

Demek istediğimi diyebilmişimdir inşallah. Korkmayın, yola iyi bir doktorla çıkarsanız hedefe mutlaka ulaşırsınız; ama mutlaka.

Ben doktoruma ve ekibine buradan bir kez daha teşekkür ediyorum.
Hoşça değil, hoş kalın.

Çetin Şinikçi